180704 05 Banff Kootenay Marble Canyon Lake Louise

Zachtjes tikt de regen tegen het keukenluik wanneer we het tijd vinden op te staan. Langzamerhand wordt het lichter, droog en zonniger, het blijft fris maar niet koud en klam meer. De wagen ligt vol ingelopen dode dennennaalden.

De eerste rit is 25km naar Kootenay NP, net in British Colombia (Nieuwe Staat! Telt niet mee, te kort). Daar is Marble Canyon waar we een blik op gaan werpen. Hier komt een hemelsblauw riviertje met ijskoud gletsjerwater de bergen uit stromen

door een heel smalle, kronkelige en hoge steile canyon met een verval van zo’n 50m.

In het begin sta je tegen het vlak en vlot stromende bruisende riviertje aan te kijken, dat rustig wegstroomt. Naarmate de trail stijgt, heel goed aangelegd en telkens over de canyon en het steeds dieper liggende riviertje heengaand, kijk je steeds dieper langs steeds steilere wanden de heel smalle canyon in. Op sommige plekken lijkt deze 2m breed, elders max. 10m. We lopen dus tegen de stroom in de helling op waar de stroom een steeds diepere kloof uitgeschuurd heeft. De wanden zijn van geperste platen zandsteen met Dolomiete capstones. Op een enkele plek lijkt het water door de wand te komen, maar kan er net zo goed van het pad afwateren; de wanden zijn zeker niet poreus want dit komt niet vaker voor.

Na zo’n 50m stijging komen we bij een donderend watervalletje van een 30-tal meters, waar je wel vlak voor je het begin en vlak achter je flink diep het eind van de val kunt zien, maar niet de hele val. Het water duikt onder een ‘bridge’ recht naar beneden, zo steil is hier de canyon de diepte ingesleten. Je voelt onder je de rotsen meetrillen. 20m verder en iets hoger zie je de tweede waterval voor je die een tiental meters hoog is.

Daarachter kijk je weer tegen een vlak en vlot over barages stromend bruisend riviertje dat rustig van veel verder uit de bergen komt.

Een aparte gewaarwording: achter je de diepe smalle kloof en voor je de vlakte. Tal van struiken en bloemen, een paar Boleten, Groenvinkachtigen, mogelijk een Hummingbird en een handvol Goldmantel Squirrels garneren het geheel van mossige hellingen, rommelige canyonrotswanden en stromend en vallend water. Een aantal van de rotsen zijn zo gewaterpolijst dat ze qua structuur en kleur op marmer lijken, vandaar de naam.

We rijden weer terug naar Alberta, maar kunnen de Parkway niet verder op, gesloten…. Het daar gelegen campingwinkeltje heeft niets voor ons. Dus over de highway en we rijden wat later Lake Louise voorbij zodat we terug moeten. In het centrumpje stoppen we bij het tankstation, dat geen diesel heeft. Terug naar de overkant waar dat wel zo is, plus een cafetaria/restaurant. Aardige inrichting, wifi, aparte gerechten en dat ziet er ook goed uit en smaakt prima: Falafel met salade op turks brood en Quinoa Bowl.

met uitzicht op Mt. Victoria met een afkalvende gletsjer er op.

Aan de overkant is een winkelgalerij met ook een foodmarkt, waar we het nodige halen. Dan tuffen we naar de campground en staan weer eens aan de elektra, en bij de muggen…..

Beestjes en plantjes: Mar heeft wel twee herten gezien, Whitetail wrschl. Overal staan hekken langs de weg met een paar ecoducts er over. Weinig wildlife te zien zo. Op de camping loopt een Roundtail Squirrel rond de wagen. Plantjes : Twinberry,

Grouse Whortleberry en nog wat onbekends.

Wat opvalt: We merken niets van 4th July. Bij Marble Canyon werd het knap druk, toen we terugliepen. Een eind verder bij Lake Louise op de highway is een al volle overflow-parking ingericht, voor de massa die naar het Lake Louise wil. Met shuttlebussen word je verder gebracht, en weer terug Dat houdt in dat de 1e parking bij het meer zelf al lang vol is, met auto’s. En dat het bij en rond het meer meer dan overvol is, met massa’s. Wij gaan morgenochtend vroeg…..

180705. We gaan heel vroeg rijden, iets over 7am, in de verwachting plek zat te hebben op de parking bij Lake Louise. Onderweg staan geen verkeersregelaars, hekken, borden dus dat ondersteunt deze gedachte naar tevredenheid. Om 7.15u komen we bij de toch al bijna volledig volle parkeerruimte 1a. We vinden een lege plek pal bij het korte pad naar het meer, en gaan rustig ontbijten. Daarna is 1b ook al vol en rijdt iedereen naar 1c. Uit een zijpad komen de shuttlebuspassagiers al aan. Nog niet ‘en masse’ lopen we goed aangekleed naar het ‘wereldwonder’, dat best een schilderachtig plaatje is,

maar verder sterk ‘overrated’ wat mij betreft. Niets emeraldkleurigs buiten de groene weerschijn in het water van de omliggende begroeiing. Het grote ‘flatgebouw’ er naast is niet eens een plaatje waard hier. Gelukkig liggen er ook nog geen boten uit het boothuis in het water, wel al op de steiger…

Een paar dingen geven vraagtekens, zoals: is het wel een 80m dikke gletsjer er boven? Het lijkt op van twee kanten komende sneeuwdekken en die kunnen best zo dik zijn. Ook liggen ze tegen de rand van een rechte wand met steile helling er boven, dus dat zal best wat afkalving en lawines geven. Maar hoe zie je dat het één gletsjer en dat het een Gletsjer is? De infoborden lijken een verkeerde tekening te geven, één forse ‘tong’.

En, waarom komt er zo’n gruwelijke massa naar deze plaats? Even kijken, en weer weg moet toch zat zijn en geen koninginnedagdrukte veroorzaken? Antwoord: omdat ze er allemaal toch al zijn (net als wij) of omdat…?.?

Enfin, wij taaien af naar Moraine Lake, een weg door een van 4 grizzly gebieden. Maar, dikke pech.Overal staan verkeersregelaars, en op het punt rechtsaf blijkt ook die richting afgesloten met ‘parking vol’. Hoezo is daar een volle parking en waarom mag ik niet heen en weer rijden!?! Enfin, lekker rustig voor de beren, dat wel. En dat allemaal nog vóór 8.15am!

Dan maar wifien in het centrum bij het Vis.C., als die al open is. Net open om 8.30u, we boffen. Er is een aardige expositie over de geologie, geschiedenis en natuur met een opgezette grijsgeworden bruine berin, grijze wolf, helderwitte berggeit en kariboe. De Kariboe blijkt tot onze verrassing zo groot (klein eigenlijk) als Mule- of White Tail Deer, maar dubbel zo zwaar te zijn en een iets ander gewei te hebben. Ook de dames hebben een minigeweitje. Er waren er 5 maar 4 er van kwamen onder een lawine om. De ander is nooit meer gezien. Het verhaal van de Berin is ronduit verbazend. Ze rommelde ongewenst in spullen, werd tot 3x toe op 3 verschillende wijzen en 3 verschillende afstanden met haar 2 cubs verbannen, maar keerde elke keer terug. Ze is nu hier een grijze bezienswaardigheid. De wifi blijkt waardeloos. Wel connectie, niks doen.

Dan maar naar het Café aan de overkant. Inmiddels schijnt het zonnetje prettig. Bij de koffie gaat het wifien iets langer goed, maar niet veel langer. Gelukkig is de dag nog lang dus gaan we eerst verkeerd en dan wel naar de Gondola, waar nog plenty parking is. Op het grasveld zit een fors knaagdier, marmot. Met een kortingsbon á C$5 betalen we $65 en kiezen voor de open skilift naar boven. Het weer is heerlijk en de lift gaat lekker langzaam over het Grizzly voorkeursgebied. Er wordt er regelmatig een gezien, en dat wordt keurig bijgehouden. Pech is dat één zichtgeval heel veel nonzichten per dag impliceert….. zo ook vandaag.

Van boven af is het zicht op Lake Louise mooi, plus op de omringende bergen met vaak mooier besneeuwde toppen.

In de kijker kunnen we zelfs een stuk grijze ijslaag tussen sneeuw, rots en puingruis onderscheiden. Gletsjer dus, maar anders van vorm dan daar onder getekend was bij het meer. De hoge rotsranden zijn scherp en daar ligt geen gletsjer overheen, zo te zien. Overrated dus, maar wel boeiend.

Na wat rondlopen en snuffelen in een map en boek van een afwezige vrijwilliger kijken we nog op wat infoborden. Het gebied is voorkeursgebied voor Grizzly moeders en cups. Opvallend blijkt dat men hier een fauna beheerdoelstelling heeft van ‘niet minder’ ipv ‘gezonde groei’. Het gaat niet goed met de Kariboe, matig met de Grizzly. Een NP mag een skioord hier wel een groeidoelstelling geven, althans ‘onbeperkt’?

We gaan lekker buiten zitten, onderaan de pistes en smikkelen onze lunch uit een papieren bak; recycling? Er is prima wifi en mijn phone is aan het uploaden. Wat later zitten we binnen met onze tablets en foons. Kanonne… google weigert de ‘onveilige’ (non https) link om in te loggen…… Na een tijdje …… en frutten pass ik het probleem by en vindt ik m’n internetverbinding. Bingo, we gaan bloggen.

In het restaurant staat een gigantische Grizzly, normaliter 92kg maar deze is 192kg en enorm.

Slechts 10jr oud in 2009 door een trein, die we hier elke nacht een aantal keer langs horen razen aangereden. Hoezo bescherming, terwijl langs de hwy overal hekken staan en ecoducten er over gaan?

We gaan zo verder met muggen mijden en lanterfanten, op de campground of zo. Morgen vroeg op pad!

Plantjes en beestjes, en wat nog meer opvalt: niets meer, vandaag.

180701 02 03 Granum2Canmore2JohnstonCanyon via Galgary en Banff

180701. Het is droog, zonnig, bewolkt en winderig als we opstaan en alles vertrekgereed maken. We lossen bij de dump, vullen water bij het kantoor met de ‘hose’, krijgen Can vlaggetjes mee en zetten die op ons dashboard. Het is 1 juli en Canada bestaat 151 jaar. Op het terrein wordt de viering in gereedheid gebracht, en een superoud beeldschoon 2p autootje komt aan tjoeken ter garnering. Helaas, we moeten verder.

Meteen zitten we op de HW2 noord richting Okotoks en Galgary, langs forse akker- (koolzaad e.a.) en prairie-weidengronden met zicht links op de Rockey Mountains. Er loopt een man langs de weg die terloops de duim zwiert; lifter. We pikken Chris op die moederziel alleen op weg is een auto of caravan oid op te halen. Hij loopt en ziet wel of en wie hem oppikt. Wij dus, en in zuid Galgary zetten we hem af om door de stad west af te buigen. Onderweg vertelt hij over huizenprijzen (C$450K en hoger), wild, zijn afkomst (NoorsxIers/Duits) e.d. Zijn accent is een tikkie onverstaanbaar en hij gebruikt feet, km, liter, miles door elkaar. Grappig wel.

We draaien de HW1, de Trans-Canada Highway (die west-oost door heel Canada loopt!), op en stoppen voor een hap bij ‘Humphys’. Mar neemt de ‘upside down’ en ik de steak. Het is er buiten erg druk met geparkeerde auto’s, maar binnen merken we er niets van. Het eerste dat we vervolgens van de Rockies dichterbij zien is een schitterend zwartgrijswit ‘verkreukeld’ lijkend bergaanzicht met een toef zon, wolk, dampregen en donkere grauwgroene dennen.

Via HW1, Eva wil de (scenic) HW1a, de Bow Valley Parkway, niet op en blijft op de HW1 pal west nu recht op de Rockies af gaan. We komen bij Canmore, nog net buiten Banff NP, en vinden dat ver genoeg. Langs de hoofdstraat zit het vol met Inns, Lodges, Mo- en Hotels. Het is duidelijk een wintersport- en zomerseizoen toeristenoord. De zijwegen zijn echter meteen unpaved en matig tot slecht. We duiken aan de noordkant een paar straten in en na wat twijfelen kiezen we de hoek van Ave 1 en 15th, waar we naast een bouwplaats parkeren tussen de woningen. Tegen 6u lopen we een rondje als het droog is, langs de spoorlijn en door ‘ons’ miniwijkje. Mar heeft een Canadees vlaggetje in haar tas, en ons wordt uit een auto ‘Happy Canday’ toegeroepen. We eten in Rest. CKQ want de garnalen moeten op; erg hoor!.. Tegen 9u horen we buiten jongelui opgetogen zijn. Tegen 10.30 komen daar verder weg vuurwerkknallen bij, en Mar bespeurt uit ons deurraampje zelfs siervuurwerk in de lucht. Jawel, Happy Can-Day! Af en toe horen we het vertrouwde geluid van de treintoeter.

180702. Het regent, soms druppelend, soms miezerig, soms een bui. De hele nacht al en in de vroege ochtend. Soms komt de zon even door, ook op de bergwanden die hier dreigend stijl, grijs en bovenaan onbegroeid kaal zijn. Limestone. De bouwplaats naast ons is nog in alle rust, werken ze hier Maandag niet? We gebruiken hun portipotti graag nog even, en tuffen dan voort. Al snel rijden we al stijgend Banff NP in en passeren met onze NPpassen de paylane. De HW1 wordt nog beter en blijft 4rijstroken breed, 2×2. De bergwanden zijn groen, en nauwelijks nog kaal.

Bij Banff slaan we af, door het dorp naar de Gondola en Warm-Springs. Hier is het nog net rustig (en droog) op de parkeerplaats en de weg er naar toe; uiteraard vanwege het regenachtige weer en de dikke grijswitte wolken en dampen in de bergen.

Bij de kabelbaan, met waterdichte gondels, is het rustig en de kassiere laat ons keurig de webcam op de top zien: grijsgehuld, niets te zien.

Voor een C$64pp retourprijsje is dat wel erg weinig en we skippen dit hoogtepunt. Ook van beneden zien we datzelfde. Dan gaan we naar het Spring Hotel Viewpoint, aan de Bow River met bruisende cascades.

Inderdaad is het een enorm kasteelachtig hotel. Ook een herdenking aan de (Amerikaanse prive) investeringsdurf om dat hier toen op te zetten voordat het gebied een NP was en het zo toeristisch te ontsluiten met spoorlijn en al (eerst ‘Railway Hotel’ genaamd). Canada nam het geheel naderhand graag en dankbaar over.

In het centrum zetten we bak even neer, om een rondje hoofdstraat te doen voor koffie en hotchocolate zonder slag; ietsje duurder dan we gewend zijn (C$23), maar het is hier dan ook een toeristenhotspot. Wel met zelf opgetuigde waffle, leuk om te zien en te doen. De wifi is goed, maar ik heb er weinig aan buiten de app-updates. Het centrumpje zit vol winkels, alsof het een hele stad is; wel een gezellig geheel.

Dan touren we verder, en slaan af naar de Vermillion Lakes, die gewoon grijs zijn met dit weer. Het is rustig op het water en we komen slechts een Ground Squirrel langs en een familie Can.Ganzen op het water tegen in de drupregen, plus wat blommen onderlangs het HW1talud waar een bord staat ‘Snow Removal Above!’.

Weer op de HW1 rijden we parallel aan de grens met Britisch Colombia, er zit slechts een bergketen tussen. Nu komen we al snel bij de afslag naar de HW1a, richting de Johnston Canyon waar ook onze campground is. We slingeren over de bosweg in gezapig 60km/u tempo, zodat we de net overgestoken twee jonge Elk bokken nog net zien verdwijnen, dank zij de stilhoudende tegenligger. We stoppen even bij een afgeknepen Mules Shoe meander van de Bow River en begroeten daar een volw en een jonge Roundtail Ground Squirrel.

Er staan een km of wat verder ineens hopies auto’s langs de weg, waar iets verder de trail naar/in de Johnston Canyon blijkt te zijn. We rijden er langs naar de campground, mogen de NPPassen op de voorruit plakken, krijgen het plaatsbewijsje mee en vinden ons bosplekje tussen de Douglass Pines. Er loopt nog steeds de spoorlijn langs de rivier, en de ruis van de langskomende trein is goed hoorbaar, zonder luid getoeter. Een Specht timmert, en een Robin speelt Mees in de dennentakken.

De Blommen: veel Alberta Rose (rose roos) die op elke kentenplaat staat, Bed Straw (fam. Walstro, OLV Bedstro), Sweet Clover (Witte Honigklaver).

Wat valt op: De laatste paar dagen zijn lekker rustig en ontspannen, wat de geweldige indrukken van Yellowstone heerlijk laat indalen. Op de richtingborden staat ook hier in Canada vaak de kompassrichting aangegeven, handig oriënteren. De wegen zijn nog steeds prima berijdbaar, wel vaak met kadunk-kadunk-kadunk dwarsdunks. Op de bouwplaats staat een huis in aanbouw. De wanden zijn opgetrokken uit hout, geperste grove spaanplaten. Isoleert dat wel? In Banff valt op dat niemand in je buurt meer ‘Excuse me’ zegt of mompelt, wel zo rustig. Ook kinderen zijn lekker kinderen zonder overdreven ‘ingetogen’ te hoeven zijn. Allemaal non-Amerikanen? Uiteraard wordt alles in het Frans en Engels aangegeven, goed om het niet knauwende veel melodieuzere taaltje weer op te pikken. Helaas moet het gehoor het geknauw nog verdragen, hoewel ook dat hier minder lijkt te zijn.

180703. Gisterenavond, vannacht en vanochtend regent het alsmaar. In de loop van de ochtend mindert en stopt het, maar het blijft bewolkt.

Tegen het middaguur is het fris, doen we de jassen aan en nemen we de benenwagen naar de Johnston trail langs de Johnston River genoemd naar Johnston die hier een blauwe maandag verbleef, maar wel een zestal watervallen ontdekte in deze canyon. Aan het begin staat een bistro. Het is best een plesante wandeling, ware het niet dat het er druk is, en er weer een buslading Aziaten is uitgebraakt. Inderdaad, hier en daar opstopppingen vanwege de selfies en themies. De Canyon heeft boeiende zandsteen wanden met Rhyoliet capstones, veel mos en talrijke bloemen, waarvan de roze Alberta Rose en witte Bunchberry veel voorkomen. Het water stroomt behoorlijk en er liggen veel stenen en stammen zodat er heel wat barrages zijn. De eerste waterval ligt op iets meer dan een km en dat is goed te belopen. De waterval is zo’n 20m hoog en over een brug en een korte tunnel is het ook goed te zien vanaf de overkant. Daar staan echter de selfienemers in een rij te wachten op elkaar, dus we bekijken het van de andere kant.

Als het weer begint te druppen lopen we terug. Tegen 7pm doen we de kachel weer even aan. Het zonnetje begint te schijnen.

Beestjes en plantjes: Een Dipper (Waterspreeuw) vliegt langs, en een Goldmantel Ground Squirrel

toont zijn kleuren en strepen. Iets voorbij de Lower waterval loopt een Dipper tussen de stenen en duikt een aantal keer het blauwe water in, om ondanks de stroming precies daar ook weer uit te komen. Bij de wagen loopt af en toe zowel een gewone Eekhoorn als een gewone Ground Squirrel rond. Er zitten veel Robins in het bos. Plantjes : ?Locoweed, Oxeye Daisy (margriet), Bedstraw, ?Penstemon, Purple Coneflower, Fireweed (wilgeroosje), Bunchberry,

?vetch, Twinflower, Star Pyrola,

Pineappleweed, Wild Leek?, Indian Ricegrass en natuurlijk dè Alberta Rose

(Alberta noemt zich Rose Country).

Wat opvalt: het licht op de wagen is te weinig om via de solar de huishoudaccu en zo de 12v en 110v installatie te voeden. We gebruiken de reserve batterijen waar nodig. De oude Ereader staat aan, doet moeilijk en dus niets….benieuwd of die zich herstelt. We merken dat het het lang daglicht is, en kort of nauwelijks nacht. Echt meten doen we dat echter niet.