Day: 5 mei 2018

180429 30 0501 02 Cameron2Flagstaff Grand Canyon

Deze blog gaat zonder foto’s jammer. Kijk op https://www.dropbox.com/sh/g36sbjdbp6scm69/AACzi4lUHt6sSi_EPE9B5I6da?dl=0

Hoewel we van Cameron vroeg naar Grand Canyon wilden rijden, gaan we toch eerst naar Flagstaff. De laatste ideëen die met en door de thuisbasis zijn ontwikkeld willen we daar toetsen om nu toch de banden te kunnen vernieuwen. Er is nl geen aanbod in de VS van de banden die vereist zijn voor de Fiat Ducato camper. Andere velgen nemen is ondoenlijk want dan sleep je de oude mee (waar, hoe). Andere kwaliteit aan bandenmaat en vooral draagkracht is bijzonder riskant, dus dat vraagt waarborgen. Als nu zowel de importeur in NL het er mee eens is, en de verschaffer hier garantie geeft dan is het te proberen. Omdat de schokbrekers de achterbanden al vernielden door niet te functioneren (niet terugveerden meer), daardoor ook de voorbanden veel te snel slijten en al glad werden, ik ook rondom dezelfde banden wil en de oude uit okt’2015 zijn, zal ik alle banden vervangen. Veel te vroeg, maar beter zo. Al eerder zijn in Kingman de schokbrekers achter vervangen en de remschijven geschaafd en gepolijst, omdat ook daarmee onzacht was omgesprongen vanwege die falende schokbrekers en ze dus braamranden en oneffenheden bevatten.

Naar Flagstaff toe rijden we weer lange km’s door de eentonige lowgras prairie, voortdurend op en nabij de 2000m. De wind is rukkerig hard. Een paar keer is er bebouwing, Trading Posten waardoor de oude tijd telkens weer even leeft, denkend aan postkoetsen, etc. Soms als we wat hoger zitten dan staan overal rondom Juniperus struiken (Jeneverbes achtigen). Af en toe is een stuk verbrand. Vaak kijken we geboeid naar de rotsformaties, maar het blijft 100km doorrijden naar het zuiden. Mar blijft goed wakker…

Flagstaff is een welvarend stadje met mooie huizen. De Tire Repair die we op het oog hebben, is dicht op zondag. Maar onderweg zien we aan Route66 een open zaak, dus daar weer heen. Dean is de baas en komt uit Fiji, hij heeft een dochter die arts is in Phoenix. Al gauw is te merken dat hij moeilijk leest of zo. Hij besteedt flink wat uit aan zijn maten. Maar, al gauw heeft hij een band op het oog met dezelfde maat en karakteristiek, maar met minder draagkracht, 65 ipv 80psi (100psy). Niettemin garandeert hij de band voor 65000mile en laat ons de banden de week in Grand Canyon op proef rijden met terugneemgarantie. Dat spreekt ons aan en zijn mensen wisselen het spul om terwijl ik de thuisbasis insein op het nieuwe merk en type. We kunnen het goed vinden en wisselen dropjes uit voor pinda’s. God bless!

We rijden naar de Grand Canyon over het Kaibabplateau naar het noorden. Niet over de snelweg en feitelijk door dezelfde prairie maar dan aan de west kant. De lange tamelijk rechte weg gaat wat op en neer en slingert licht, en steeds rond 2000m hoog. De wind blijft een rukker. Deels gaat het door het Kaibab Forest waar de naaldbomen wat meer voorkomen. Mar blijft wat minder goed wakker…. Uiteindelijk komen we toch bij en over de snelweg. Rond de kruising zijn winkels en tankstations. Nog voor we het Grand Canyon NP inrijden komen we bij weer een hoop winkels en restaurants, Tusayan. We zwichten voor de Steakhouse en gaan voor de smakelijke en niet goedkope shashlick en baseballbeef, met o.m. Pilaf rijst. Maar we hebben dan ook wat te vieren want de bandjes functioneren uitstekend en de wagen lijkt duidelijk minder te stuiteren bij oneffenheden.

Met de NPpas in de hand komen we zonder verdere betaling in Grand Canyon land. Grand Canyon klinkt ontzettend bergachtig maar tot mijn stomme verbazing blijven we op dezelfde hoogte van rond de 2000m rijden, door een duidelijk Naald-/Juniper bos met af en toe Berken. Erg opvallend zijn de overal tussen de bomen staande lage houtschoven. Al het losse hout is zo keurig opgeruimd en het is totaal onduidelijk waarom. Handig is het wel, want zo ziet Mar een dame Elk in het bos staan, vlak voordat we de campgrounds op zouden draaien. Zij zorgt er ook voor dat we ondanks het bordje ‘vol’ toch twee nachten eerder dan onze reservering mogen blijven, en op een prima plek dicht bij alles. Ook de staande reservering kan worden ingekort zodat we tot vrijdag hier blijven rondsjokken.

Direct al gaan we rondsjokken, na de wagen ter plekke gezet te hebben. Eerst langs de bushalte (hier is overal gratis busvervoer via 3 kruisende routes. Fantastisch!), dan naar de winkel (uitgebreid, slechte onbruikbare wifi), langs de Yavapai lodge en het NP-beheergebouw en vervolgens langs het ‘groeps-theater’ naar het pad naar de Zuid Rim. Op papier een hele tippel, maar dat valt mee.

Eenmaal bij de Rim krijgen we de volgende verrassing. Steil, recht naar beneden. Einde plateau. De Canyon, en Grand is ie. En breed. Wel minder diep dan in mijn verbeelding. Aan de overkant (ooooooooverkant, zo ver) ligt de nog veel hogere (+900m) Noord Rim als rechte lijn en maxiMesa. Pal voor ons een fraaie ‘rooie Pagode’ met hondentanden er op. Van ons en boven uit gezien lijkt het verder een doolhof van kale Badland bergen en ketens die naar het midden toe afloopt en dan ergens heel diep een flinter Colorado River heeft om daarna weer op te lopen tot op de Noord Rim daar. Maar dan anders, want het brede middengebied is een warrig ‘Alpen- plus Pyreneeen etc.’ gebergte op zich zelf, die alleen van zo hoog overzichtelijk lijkt. Ondanks (dank zij?) de rukkende wind en het warme zonnetje is er veel luchtvervuiling zichtbaar wat het uitzicht vaag maakt, zeker op afstand.

De zon staat al laag en west, zodat we naar het oosten het beste beeld hebben, en dan ook die kant uitlopen op een prima pad (alles ‘paved’ en breed) met steeds weer infoborden, brochure en voorbeelden als het over rotstypen gaat. Zelfs kijkrichters helpen je een bepaald punt te spotten.

En uiteraard zijn de kliffen, hellingen, vormen, vervormen en uitzichten indrukwekkend mooi in tal van kleuren. De opbouw van de aardlagen in het gebergte is goed herkenbaar, en wordt goed toegelicht.

We lopen door tot en met het geologisch museum en nemen dan de bus voor twee en de bus voor nog één halte. Vlak voor donker lopen we de ‘groene’ trail een stuk. Een Mule Deer wenst ons en zichzelf goedenacht.

180430 We willen eerst de juiste tijd weten, want Arizona doet wat gek met zomertijd, hier dus geen. Donderdag hebben we een afspraakje die we niet willen missen. Het ochtendtippeltje gaat niet door want we willen uit de schaduw de wagen pal voor de Lodge parkeren. Parkings zijn hier al vroeg vol. De Lodge heeft wifi. De zon moet onderwijl via onze ‘solar’ de boel opladen want we staan betaald wild, oftewel zonder water, elektra e.d. na het parkeren gaan we eerst het nodige wifi-en bij de Lodge zodat we na enige tijd de ontlading van de huishoudaccu kunnen meten. Wel, de Lodge-wifi valt mee en wel eens weg, er kan dus gemaild, gewhapt en geupload worden, tegelijk met opladen aan 110V daar. De thuisbasis krijgt via whap wat foto’s. De blog bijwerken met foto’s lukt niet hier. De hhaccu blijkt er na nog vol, dus we kunnen gaan lopen naar de Rim.

Het is best koud dus de jas gaat aan en mee, dat was lang geleden! Bij de Rim gaan we westwaards met de zon in de rug, lichtjes stijgend. Langs de route staan weer infoborden en er liggen voorbeeldkeien van de ritslagen die hier te zien zijn. Omdat we steeds dieper kijken, zien we steeds oudere rotslagen en dus liggen langs het pad keien die tot 2miljard jaar oud zijn, zoals de prachtige Vishnu Folded Basement Rock.

Vandaag willen we tot aan de Village komen, en dan zien we verder. Gisteren begonnen we pal voor de ‘Pagode’liepen we richting de steeds bredere kloof, dus nu richting de smallere kloof. Althans, zo lijkt het vanaf de zuid Rim. Feitelijk lopen we met de kloof rechts naar een naar rechts uitstekend Rimdeel. Omdat deze de kloof insteekt doen wij dat dus ook en kijken dus steeds verder de kloof in tot het verste punt met de verste inkijk waar een prachtig overzicht op de trail is die over de 1320m diepergelegen Canyonvloer naar de Colorado loopt (15km, 2 dagen) en hier goed is te overzien. Je kunt deze zelfs met muilezels afleggen, wel 15 maanden eerder reserveren svp. Dezelfde route is door de werkverschaffing tijdens de Great Depression rond 1935 gebruikt om palen met elektra te plaatsen en te verbinden. We zien bewegende puntjes op het zigzagpad.

We kunnen verder, maar dat doen we morgen. Op dit punt ligt de Village, een groep gebouwen en hotels, nb. aan een treinstation! Verkamp’s Visitor Center was de eerste onderneming hier, en heeft een tuintje met infoborden. Uiteraard woonden er al veel eerder Hopi’s, waarvan nog opslaggrotten aanwezig zijn. Naar hun genoemd is het Hopi House, een hotel, naast nog een hotel en een paar Lodges en twee studio’s (winkeltjes).

De studio’s liggen iets bergaf en via een steile bergwandtrap kom je nog iets lager en verder bergafwaards. Vanaf de langgerekte plaza waar alles aan en onder ligt kun je twee trails lopen. De eerste gaat recht omlaag, de bovenbeschreven Bright Angel trail, die bij de Colorado aansluit op de North Kaibab trail die de 1750m hoger gelegen Noord Rim bestijgt (22km, 4 dagen), of op de Zuid Kaibab trail die 1430m omhoog naar de Zuid Kim voert in 2 dagen en 11km. Ook kun je de 11km Hermit trail lopen, verder langs de Zuid Rim en steeds hoger tot aan Hermits Rest. Gisteren en vandaag slenterden wij 3.5km Rim. Een Raaf vliegt over binnen 16km….

Met de volle Blauwe lijnbus gaan we naar de plaza, checken tevreden de volle hhaccu en gaan happen bij de Lodge, terwijl de mobiel oplaadt en uploadt.

Voor we ons plekkie weer opzoeken bekijken we de dump, douche en was. Bij de dump kunnen we ook schoon water innemen. De douches zijn $2/8min. De was $1.75. Dat gaan we allemaal woensdag wrsch gebruiken, want dan wordt er regen voorspeld. Snel zijn we daarna op onze campground. De hhaccu is nog vol en de spullen zijn goed opgeladen, prima aanpak dus.

180501. Eerst doen we de was hoewel het dinsdag is, en tegelijk even afdouchen in de centrale kampeerservice. Dan opnieuw registreren op onze originele reservering die vandaag pas zou ingaan. Vervolgens rijden we naar de Plaza om pal voor de Lodge te parkeren zodat we toilet, restaurant, wifi en de bus bij de hand hebben. Eerst met de Blauwe bus naar het overstappunt naar de Rode bus. Het plan is naar de eerstvolgende stop te gaan, en dan lopen we iets bergopwaards van Maricopa naar Powell Point en Hopi. Daar pakken we de bus weer verder omhoog om dan per stop af- en op te hoppen tot het eindpunt Hermit Rest. Die 10km in totaal is ons iets te veel van het goede.

Deze route heeft nog veel fraaiere uitzichten dan het middendeel dat we gisteren liepen. Nu lopen we iets hoger en bij Mohave Point is aan de droogte resistente vegetatie te zien waar de bomen (Pignon Pine, Utah Juniper) kleiner zijn, dichter op elkaar en fraaie gedraaide en gepolijste stammen hebben. Het wordt ‘Pymey Forest’ genoemd. Doordat het hoger is, is op de bodem van de kloof steeds ouder gesteente te zien zoals Gneis en Graniet, de hele hap is immers omhoog gekomen. Het gesteente hier is meer dan 1660 miljoen jaar oud (1,6 miljard, Vishnu Basement).

Mooi in lijn liggen de Shiva-, Isus- en Cheops-tempels. Deze afgesleten toppen zijn schoolvoorbeelden van slijtage aan alle kanten; net afgelikte ijsjes in verschillende stadia. De Little Colorado Canyon steekt er fraai tegen af. Haaks daarop kijken we recht Garden Creek Canyon in waar de Indian Garden oase in ligt, waar o.a. Havasupai leefden tot 1930. De Bright Angel trail , die hier start en deze kloof ingaat, is goed te overzien en erg indrukwekkend. In het verlengde is de Angel Fault goed zichtbaar, wat een aardkorstbreuk is dwars op de loop van de Colorado en haar Little Colorado Canyon. De linkerkant van deze Fault ging bij het onstaan omlaag, de andere kant omhoog. Het water volgt de breuk tot aan het Vishnu gesteente waar het zijwaarts beweegt en via bronnen omhoog komt op tal van plaatsen. Dit verklaart de oase.

Hier ligt ook de Hermit Rest Lodge. Een van buiten grof opgebouwde lodge, maar van binnen een wonderlijk fraaie grote nis met keien op plaatsen, zoals in de boog, waar je niet gelooft dat het houdt. Diep in de kloof is de Colorado weer iets te zien, als klein driehoekje. Aan de Rim rand staat iets verder een stukje van de stellage van de mijn die hier 13 jaar draaide. Van deze Uranium mijn is een deel van de Tramline (kabelbaan) te zien, steil naar beneden. Het kostte veel tijd en politieke inspanning deze mijn te sluiten. Nu kost het multimiljoenen $$ om de radioactieve resten op te ruimen.

De Colorado is uit deze hoek beter zichtbaar. Zelfs een barrage en de woeste golven daar (ripples) zijn te zien. In de rotswand waar ooit Californische Condors nestelden is de nesthokte nog zichtbaar. Hoewel het zicht minder goed lijkt als gisteren kunnen we hier wel 100km ver kijken naar Mt. ?Mut?

18502. Vannacht merkten we al dat er neerslag viel. Vanochtend vroeg valt het op dat de wereld ineens wit is. Een pak van 10cm bedekt alles. We zijn benieuwd hoe de wegen zijn en besluiten vroeg naar de Plaza te gaan voor een plekkie. Het pad op de campground is modderig en de wegen zijn schoon, net als de Plaza en de wandelwegen. Wel is het erg mistig richting de Zuid Rim….

We besluiten toch de Oranje bus na de Blauwe te nemen naar het oosten van de Rim in het middendeel. De buschauffeurmevrouw meldt al dat de Rode busroute is afgesloten vanwege het weer. Blij dat we die gisteren deden. Onderweg naar de laatste stop van deze route zien we in de midenberm een Elk koe, zwanger en ijsje etend iedereen negeren. De laatste stop is ook gesloten, maar dan vanwege onderhoud. Dan de voorlaatste maar, en terug lopen. Bij deze stop gaat de Zuid Kaibab trail omlaag en ondanks het weer doen velen het toch vandaag. Er is zelfs een aardig zicht, dus maken we een paar plaatjes.

Het sneeuwlandschap geeft Pygmy Forest een geheel eigen aanblik. De bossen op de wanden van de Canyon, voor zover de mist af en toe een glimp er van en van de zon toelaat, zijn met een kerstmismuts getooid, prachtig. We prijzen ons gelukkig met deze tussenwinter.

Terug lopend richting west zien we een vers spoor in de sneeuw. Grote rare hond, of Elk?! De sporen gaan ‘onze’ kant op. Plots trek ik Mar stil en achteruit. Voor ons beweegt op ruim 1,5m hoogte achter een bossage een geelbruine ronde rots. Althans, precies de keien langs het pad, maar dan anders. Inderdaad kijken we in het kont van de Elk! Een koe, drachtig en dus mogelijk agressief, en feitelijk onze eerste hele goede waarneming van de vrouwelijke Elk. Joepie! Het dier staat pal langs de Rim en dus langs ons pad. We lopen met een ruime bocht het bos in en komen aan haar zijkant. Ze eet rustig door aan de jonge takken van de struiken, handig wel groot zijn. Geweldig!

We lopen verder en zien tussen de mist diverse aardige doorkijkjes. Na gisteren is dit niet meer spectaculair, maar door de sneeuw heel apart en door de Elk heel bijzonder. We lopen een paar busstops voorbij, en stappen dan in de bus. De Oranje lijn komt dan bij het Visitor Venter waar ook de Blauwe stopt, die ons weer bij de Plaza af zet. Bijna ‘home sweet home’. De Lodge heeft de haard aan, redelijke wifi af en toe voor korte berichten en koffie. De blog moet af; dan maar zonder foto’s….

Wat opvalt: Gisteren kreeg Mar een paar stukjes Red Jasper steen uit Moenkopi mee, wat het is zoeken we nog uit. Wat we best eens mogen vertellen: Bij het eten kies je een Entree. Dat is je hoofdgerecht, waar je dan meestal twee sides naar keuze mag nemen. Sides zijn een groentesoort, piepersoort, rijstsoort, fried (friet) of zo. De drank is bijna altijd refill, oftewel zodra leeg, dan weer vol (zelf vullen en weer vullen, vaak). Meestal 1x refill en koffie soms eindeloos. Wil je alleen koffie met iets er bij, vraag dan naar de dessertkaart. Meestal taart zus ennemezo. De borden onderweg vermaken ook nog: Hunting area, No target shooting ????! En: Caution for Blowing Snow. Of: Do not abandon pets!

Beestjes en Plantjes: De gewone Craggle hier en vooral de Raaf zie je overal. Een enkele Roundtail Squirle rent zichtbaar rond. Een blik op een Elk en op een Mule Deer is ons gegund. De diversiteit is het hoogst van alle NP’n met qua soorten 1750 vaatplant, 373 vogel, 92 zoogdier, 18 vis, 57 reptiel en amfibie en 8500 ongewerveld. 20 soorten zoogdieren en 9 soorten planten komen slechts hier voor. De in 1996 geherintroduceerde Condor heeft moeilijk, m.n. door het consumeren van loodkorrels in kadavers. Mule Deer, Coyote en Elk zijn generalisten.

Wat in de G.C. opvalt : heel veel Nederlanders. Met en zonder kinderen.

180503 Grand Canyon Condor View

Vanwege de slechte wifi/inet- en ontbreken van cell-connectie lukt het weer niet de foto’s in dropbox en dus ook in de Blog te krijgen. Komt nog, zie de foto’s in dropbox af en toe.

Gisterenavond reden we van de Plaza naar ons nachtplekje. We waren nog op de Plazaparking net een eerste hoekje om of daar stond pal voor ons een Elk (Waipiti) koe!

We konden er rustig even van genieten hoe ze elk minimaal grasprietje zocht en vond en at, het verveelt nooit zo’n groot stevig beest, ter grootte van een forse D-pony (zoals onze Natascha, rip), pal naast je. Op naar meer!

Vanochten rijden we bijtijds naar Tusayan, Grand Canyon Airport. Reservingsnummer gereed, paspoort bij de hand, camera mee, niets anders. We gaan de lucht in om 11u, en zijn er 10.30. Ja, we zijn er eerder want de Tomtom gaf -1 aan, oftewel tijdsverschil -1! En dan nemen we geen risico om de start net te missen want dit moet ons unicumpje worden hier. Gisteren was het weer niet zo best voor een vluchtje. Vandaag is het in elk geval beter.

Ruim op tijd om een verkeerde choppertent aan te doen, te ontbijten en eerst nog koffie te zetten lopen we 10.30u binnen. Mar heeft een telefoonhoesje te veel bij zich en moet dat ‘inleveren’. We krijgen een nummertje en proberen voorin te komen wat mislukt.

Mar krijgt een linker en ik een rechterstoel achterin. Tussen ons in niemand, dat scheelt (bijna n)iets. Voorin een ander echtpaar naast de piloot, en elke beweging van hen zorgt voor een reflectie in het wat rond lopende zijraam. Uitzicht per kant genoeg, maar of de foto’s zo lukken…. En door de voorruit kijken is minder want Mar kijkt tegen de piloot en middenpaneel aan, en ik tegen twee ruggen en reflectie want de zon komt van rechts.

Het is lekker warm binnen, heldere lucht met wat witte wolken, de zon schijnt, weinig wind. We stijgen op en vliegen eerst over het bosgebied. Dan komt de Zuid Rim in zicht, passeren de rand er van en zien rechts de West Rim. De Canyon zelf is weinig spectaculairder dan vanaf de kant op de grond. Uiteraard volgen er Condor Views van boven over de Mesa’s, kloven, en Temples.

En over de Colorado!

Net of je TV kijkt. De Little Colorado ontmoet de Colorado; beiden zijn goed te zien, net als de ripples (stroomversnellingen, barrages). Heel apart is de scherp driehoekig uit de bodem omhoogkomende richel, waar twee aardschollen (Pacific《=》American) elkaar wegdrukken; uniek!

Mar zag er niets van, links. Een uitsteeksel van een berg wordt Battle Ship genoemd. Een uitgedoofde vulkaan aan de horizon is Mt. Humphry. Een andere Mesa is de Heilige Berg van de Husapay waar ze jaarlijks opklimmen voor een tweewekelijkse ceremonie.

Mar maakt mooie plaatjes, mijn kant is meer van het zelfde. We steken over het Navajo gebied de Canyon over en komen bij de Noord Rim. De piloot blijft op dezelfde hoogte zodat het hoogteverschil duidelijk opvalt. Vervolgens komen we over het veel minder vlakke noordplateau. Duidelijk zijn de schaarse weilanden te zien, deels pas vorig jaar door blikseminslag afgefikt.

Hier moeten tamelijk veel Zwarte Beren en ruim 2500 Bisons rondlopen, vandaag net niet, dus. Hier ligt ook nog wat sneeuw.

Inmiddels gaan we weer linksom richting vertrekpunt, over een opvallende wateropvang en een spoorlijn en langs de grens van Nat. Parc en Nat.Forest. Na ruim 3 kwartier zit onze Grand Kingdom er op. Het gevoel dat we meer buiten dan in de Canyon vlogen is lastig te vermijden. Tracking laat zien dat de werkelijkheid anders is.

Blij dat we niet de korte tour deden die hetzelfde eind als begin heeft en niets meer… Ook blij dat we dit fenomeen ook zo hebben gezien.

We rijden happy weer 8mijl terug naar de campground, om water te vullen en te douchen. Daarna is de vraag: blijven of rijden. Als we gaan rijden dan willen we op de Oranje route nog wat punten bekijken zonder mist. En dan ook nog die op de grijze exit-route richting Cameron. Bij Cameron weten we een Burger King/Chevron om de overnachting te doen. Kortom: Of dat lukt allemaal nog, Of we overnachten hier en vertrekken morgenochtend. Omdat het inmiddels nog pas 13u is, doen we de Oranje route nog eens en overnachten we hier.

We besluiten de Oranje route nog eens re doen, nu net zon, en rijden met de eigen bak naar Pipe Creek waar een mooi plekje vrijkomt voor de Zwerfuil, die nu ook naast de Rim op de foto mag.

We lopen oostwaards naar de Kaibab Trail op/neergang.

De zon schijnt prachtig op de inmiddels tamelijk bekende Canyon. Tal van sporen duiden op Elk (Waipiti hert) en ook de ‘droppings’ met Juniper bessen er in op Coyote en de ronde zwarte keutels op Elk. Vol verwachting klopt onze verwachting, en zo komen we zonder wildobservatie bij de Trail. Wel ruikt Mar op een gegeven moment een sterke hertenlucht. Rond de Trail is het druk met trailgangers met conditie. De weg ligt open en er wordt aan gewerkt. Het is vervolgens de vraag waar de bushalte tijdelijk is maar de werkluimijnheer weet de richting. Een Konijn rent de weg over, de goede kant opwijzend. Pal daarna ziet Mar daar beweging in het ‘Pygmy Wood’ aan de kant van de Muilezelstallen. Waarempel, Elk en liggend!

En er wapperen nog een stel oren in de schaduw. Nog een Elk, liggend er naast. Kijk goed rechts van de boompjes in het donkere kreupelhout! Er achter beweegt iets groters. Een Elk, staand. We schuiven iets op in de goede richting. En jawel, ze zijn nu dichtbij. Duidelijk een paar jongen plus mamma’s, zwanger. Achteraan komen er nog twee te voorschijn. Boeiend bewegend beeld van voorzichtige dieren die hooi komen stelen bij de Ezels. Allemaal koeien en halfwassen, ietwat schichtig.

Voorzichtig gaan we weg, naar en met de bus naar de Zwerfuil. Dan lopen we nog een stuk westwaards maar een fraai regengebied komt langzaam maar zeker de Canyon tracteren. Het levert weer totaal nieuwe vergezichten op, zeker waar vooraan de zon, daarachter de regen en daarachter weer een zonnevenster te zien is op de Noord Rim.

Plezierig idee is dat de wagen achter ons staat, waar we in de buurt blijven.

We rijden naar de Plaza waar ook nog een prima plekje voor ons open is. Onderweg staan we regelmatig zo goed als stil voor 3 Mule Deer en 2 Elk koeien.

Alles volgens plan, plus tal van beesten. Perfect! En GEWELDIG!

Het is rustig in de Lodge. De open haard is uit. Irritant is de matige wifi, maar tja…. gratis hè! We nemen ons voor dit grootse evenement met een ‘lodge diner’ af te sluiten. Wordt het Pasta buffet en Beef Brisket?

Beestjes en plantjes: Geen Condor vanuit de heli of lopend, spijtig! Ook geen Bisons of Beren vanuit de heli. Zelfs geen Elk mannen, of vrouwen of jongen. En ook geen Mule Deer van uit de lucht. Alleen de Raaf. Hoewel…. al lopende zagen we wel een grote roofpiet circelen, kort in zicht. Hij had relatief lange vlerken, stuk langer dan zijn totale lengte. En korte kop en staart. Te kort gezien, balen…. Black Tailed Hawk?

Wat valt op: het lijkt in GC wel een Nederlandse kolonie. En een Aziatische. Ons wordt verteld dat we bij Denali ook zeker een rondvlucht moeten doen; is nog ver weg, letterlijk ook. Talloze malen leggen we allerlei Nederlanders en Amerikaans/Europese echtparen ons vakantietraject en Zwerfuil overtocht uit, onvermoeibaar!

Nb. Wie wil zie hoe onze ritten qua route tot nu zijn verlopen zie https://www.findmespot.com/spotadventures/index.php/search/?query=Zwerfuil