180513 Moab Arches zuid

Om 6u precies rijden we, langs de Moab fault (slenk, aardbreuk), het park in. Het is net niet donker meer maar de zon is nog niet ‘op’. Het eerste stuk is steil en bochtig en we passeren het kijkpunt (outlook) ‘Parc Avenue’ omdat het nog te donker is. Bij de eerste parkeerstrook (turn out) staan we even de zonsopgang af te wachten. Het is bewolkt, en we rijden verder. Al rijdend merken we dat de formaties die we passeren (Orgel, Rechtbank, Toren van Babel en de Schapenrots) in de schaduw van de opkomende zon liggen. Ook de beroemde Balanced Rock

en Panorama Point liggen in de schaduw.

Het park is een bonte verzameling Bridges (zie vorige blog) op een ingestort plateau op een zoutmeer waardoor na ijs-, wind-, regen-, flashflood-, chemische-vervuiling- en druip-erosie ‘Fins (Vinnen)’ ontstaan.

Dit zijn rotspartijen die relatief erg smal zijn. Ruim 2000 Bridges zijn aanwezig, de grootste verzameling wereldwijd. Ook andere typen rotsformaties (Pinnacles) zijn volop te vinden. Een deel is te bezoeken.

We rijden door naar onze eerste doel vandaag, het noorden van het zuiden en midden. Morgen doen we het noorden. Prachtig gekleurde wanden zijn eerst ons deel.

De Delicate Arch is de bekendste boog in het park, 1,5m dik, 14m hoog en 10m breed. Het bovenste deel is van ‘Moab Tonque’, de staanders deels van ‘Slick Rock’.

Vlak voor de Delicate-overview ligt een oude boerderij

met er achter een rotswand met Ute-petroglyphen van rond 1700.

Van enige afstand is de Delicate goed te zien,

links en rechts er van zijn rotsen met diverse uithollingen.

De volgende special is de Double Arch met een uitspanning van 49m en 33m.

Onbenoemde Arches zijn er ook.

en daarna gaan we naar de twee Windows.

Na de Turret Arch

is deze hoek bekeken. Op naar de uitgang.

Bovengenoemde route is doorspekt met andere rotspartijen die stuk voor stuk de moeite waard zijn, zie de foto’s! Via de Balanced Rock

en de ‘Rechtbank’

c.s.

rijden we het park uit, een zeer bijzonder park met zeer bijzondere geologie en formaties. Van begin tot eind boeit het vandaag.

Op campground Arches Overview vinden we goede faciliteiten en prima Wifi. Alleen de Google op mijn tablet gooit roet in het bloggen. Maar met een omwegtruukje lukt het toch en kan ik een handvol blogs publiceren. Wel op dezelfde publikatiedatum, dus: scrollen!!

Bij de Delicate vinden we een schitterende Lelie (Sego- of Mariposa Lilly)

en een Ridderspoor (Larkspur). Eiken en naaldbomen hebben het moeilijk hier.

De Utah Juniper ook.

Diverse Hagedisjes schieten regelmatig heen en weer.

Het landschap ziet er groen uit. Hier en daar staat water.

Andere planten die we bloeiend zagen zijn, wrschnl: Hopi Blanket Flower, Utah Penstemon, Cliffrose, Big Sage Brush, Black Brush, Rubber Rabit Brush, Pale Evening Primrose, Yellow Bee Plant, Purper Aster, Canaigre, Wallflower, Silvery Townsendia, enz. Ook grassoorten staan in bloei zoals Indian Rice. Zie foto’s!

Wat opvalt: De woestijn staat in bloei! Prachtig!

180512 Dead Horse Point Moab

De harde wind deed de wagen de hele nacht en ochtend wiegen in rukken. We denken op tijd op te zijn maar gebruiken de verkeerde klok, uurtje verkeerd dus… Nu ja, doorrijden 20 mijl naar Blanding en dan noordwaarts naar de volgende heen en weer detour: Dead Horse!

Gisteren was het al een genot deze weg te rijden, langs prachtige Buttes, rotsvormen en dwars over een, nu niet actieve, hertenmigratieroute. Overal borden ‘extreme Deer crossing’, etc. plus hoge metalen hekken langs de weg om de dieren te geleiden. Om de mijl is er een lager houten schot met een hoop oplopende grond er voor, een evt op de weg beland hert kan dan daarover naar beneden springen, maar niet terug. Slim!

Ook vandaag kan het niet op met het fraais langs de weg. Bij Moab gaan we de hier bredere Colorado over en het gebergte wordt dieper- donkerrood. We stoppen om te tanken ($3.37/g) en daar blijken we ook het hoognodige drinkwater te mogen en kunnen tappen, prima! Iets minder is dat daar eerst een toilet ontstopt moest worden terwijl die gebruikt wordt… De achterbank blijkt wat los te komen, wat nu weer…. Een stop bij Wendy’s levert wel koffie op maar geen goede wifi, weer niet. Ook geen mifi- bereik. Bummerdebummer.

We rijden verder en de ingang van Arches voorbij en 10mijl verder duiken we linksaf voor de detour van weer ruim 20mijl enkele reis over de steeds hogere Mesa in San Juan county met tal van ‘profiles’ en ‘monumenten’ zoals ‘de bunker’, ‘hondendrol’ . Aan het eind ligt het ‘point’.

Het laatste stukje versmalt de Mesa om daarna weer iets breder te worden en dan op te houden in een halve circel. Dit stuk is eind 1800 gebruikt als natuurlijke paardenval. Opgejaagde Mustangs kunnen er wel in maar niet uit de flessenhals waar dan vlot een hek werd geplaatst. De beste paarden werden geselecteerd en meegenomen.

De legende gaat dat men eens of vaker de rest liet creperen van de dorst achter dat hek…. terwijl de Colorado 600m lager er om heen meandert…. Een tweede legende vertelt hetzelfde maar een verdieping lager in een hoefijzervormige Canyon

en daar kwamen de paarden zelf terug, kwijnend, en overleden….. In elk geval ligt er symbolisch een witgrijs paardenvorm in reliefdruk gebeeldhouwd op de Canyon vloer er naast: de Ghosthorse!

De Colorado is hier weer voor een flink end meanderend te zien.

We staan op het uiterste eind van de Mesa en kijken 360° rond waarvan 270° over de ‘Smaller’ Canyon,

die de helft in breedte en diepte is als Grand frère, maar er om de drommel best mag zijn. Fraai!

Zeer specifiek voor het geologisch verhaal hier met de zoutmijn om de hoek (uiterst links zie je de bassins voor het opgepompte zout, dat moet droogdampen). Dit deel van het Colorado plateau bevatte dus dikke lagen zout die bedekt werden met zo’n 2km grondlagen er boven op. Zout wil echter onder druk alle kanten op behalve daar omhoog, en deed dat ook, met als effect inklinking en ruimtevorming. Elders ontstaat dan een zoutkolom en na ontdekking een zoutmijn. Instorting van de inklinking is een tweede gevolg waardoor gekantelde rotsvormen, ‘Vinnen’ ontstaan die door erosie steeds smaller worden en tot bogen leiden als ze ook van de zijkant en van onder eroderen waar minder sterke lagen ingekapseld lagen. Arches dus te kust en te keur, iets terug in Nat. Parc Arche, waar we morgen en overmorgen gaan kijken!

Het zout wordt gewonnen door twee gaten te boren, en één er van te vullen met water onder druk. Het komt dan vanzelf omhoog in de ander verderop!

Weer terug in Moab gaan we naar de Dennys, met wat betere wifi (hoewel auto upload naar dropbox niet wil) en goede hap. Daar blijven we overnight.

Beestjes en plantjes: We lopen wat rond, zien wat bloeiers zoals oranje Globe Mellow, kleine gele Navajo/Mormon Tea

en langstelige gele Prince’s Plume, en de uitgebloeide Single Leaf Ash nu met uitgebloeide blommen.

Eerder zagen we Paintbrush, Claretcup en Prickley Pear (schijfcactus)

Qua vogels is het matig. Kalkoengier zien we weer eens en de Raaf. Karig.

Wat opvalt: door niet strikt op de tourleidraad te letten vergeten we na Dead Horse Point meteen naar Canyond Land Noord te gaan (Island in the Sky e.d.). In plaats daarvan rijden we al terug naar Moab. Afgeleid door ….?… In elk geval doen we nu eerst Arches, en mochten we echt zin hebben om dat stuk naar Dead Horse/ Canyon L.n. weer twee keer te rijden dan daarna. Wedden van niet?!

180509 10 11 Goosenecks Stateparc en Natural Bridges

We rijden van Monument Valley noordwaarts en zijn meteen in Utah. De naam Utah komt van de indianenstam Ute. De klok is een uur verder dan in Arizona en gelijk aan de tijd in het Navajo gebied. Er staat ons 33mijl te verrijden. Het landschap is eentonig high desert, grijs. Eerst passeren we de Buttes die we deels ook vanochtend zagen. Dan naderen we de San Juan rivier die voor het nodige vocht en groen zorgt hier en daar, dan weer dalend en dan weer stijgend. Na een 10% daling en scherpe bocht rijden we over de brug over deze rivier en slaan we linksaf naar de Goosenecks; telkens een stevige ong. 80mijl heen en weer omweg en de eerste van de serie met Natural Bridges, Needles (Canyonlands Z) en Dead Horse (Cany.lands N). Maar eerst Goosenecks.

Hier wordt alles wat roder, rotsen en bodem.

Net als in Monument Valley is de bodem hier opgetild en opgevouwen (anticlines) en ingedrukt (synclines). Een viertal vulkanen droegen ook hun gesteente bij. De meanderende San Juan rivier heeft, net als de Colorado, in miljoenen jaren een diep ravijn uitgesleten in het gebergte en doet 6 mijl over hemelsbreed 1,5mijl. In het Goosenecks State Parc is er van alles van te zien. Wij zijn er maar even, om naar het aparte fenomeen van 3 naast elkaar liggen meanders te kijken.

Wat ons betreft is Snake Canyon (of : Anhinga [slangehals {vogel}] Canyon) een betere naam, want veel gansachtigs zien we er niet echt in. Het is een bijzonder gezicht en indrukwekkender dan de Horseshoe Bend. We rijden ze dus in de goede volgorde!

Terugrijdend moeten we even goed op letten dat we niet de very scenic Mogi Ducway 261 nemen, steil, bochtig, zigzag, grind etc. Wel de kortste weg en mogelijk heel fraai. Niettemin rijden we die afslag voorbij om de wagen te sparen. Daar worden we voor beloond doordat een Coyote net daar oversteekt waar wij heen rijden. We volgen hem kort in de bush en wensen hem het beste.

We gaan weer noord, maar eerst gaan we nog iets terug richting Mexican Hat (de daar genomen foto moet over). Dat dorpje is genoemd naar een aparte rotsformatie met verschillende capstones, lijkend op een…. idd!

Twee andere lijken op Chinese Hats. We zien ook wat groen wat op water duidt. En de rotsen hier hebben een zigzagvorm waardoor de gekleurde gelaagdheid er van vraagt om een plaatje.

Dan hebben we trek maar in Bluff is niets te vinden en we rijden door naar Blanting, iets verder dan onze route aangeeft. Niettemin vinden we daar op goed geluk een Inn met prima hap.

Dan weer een stukje terug en afslaan naar het westen voor de tweede heen en weer omweg. De bergen worden hoger, de weg steiler en bochtiger en de wind rukkiger. Na een aantal ups en downs zien we halverwege Blanding en Nat.Bridges in een dal (Arches&Combes Wash Canyon) wat groen en een aantal witte bakken daar tussen. Afremmend en kijkend zien we al ras dat daar een prima overnachtingsplek is. Het is een BLM (Bureau Land Management) gebiedje waar gratis overnacht mag worden. Tussen de groene Cottonwood bomen is een mooi plekje naast en iets verder dan twee campers.

Iets verder staan er nog een paar. Het lanterfanten begint. Het leuteren met de alleraardigste burenfamilie met twee hondjes ook.

Wat vandaag opvalt: de buurtjes op de overnachtingsplek vertellen over de diverse Dwellings (rotswoningen, pueblo’s) die in dit gebied te vinden moeten zijn. Nieuw voor ons… boeiend.. hoe komen we daar…

Plantjes en Beestjes: Een aantal vogeltjes vliegt in de rondte bij ons overnachtingsstekkie. Eén heeft een grijzige bovenkant maar knalgoudgele onderbuik en pikzwarte onderstaart, Vliegenvanger? Pal voor onze voeten tippelt een grijs musachtig vogeltje met piepklein zwart maskertje. In het schemer verschijnen al snel de Vleermuizen. In het donker roepen een stel ?? elkaar met een tokkend owwelho geluid, Quails?! Uiltjes?

Ik kan ze niet meer zo snel even proberen te identificeren sinds Audubon alleen online nog foto’s toont en ruim 1GB primair geheugen inneemt.

180510. Onze stek met de enige bruikbare schaduwgevende Cotton Tree bevalt zodanig tussen het groen in deze feitelijke Oase met flink wat wind, dat we hier spontaan een dagje lanterfanten inlassen. Daar worden we ruiterlijk voor beloond zodat we gedurende de dag een riante roodroze zandsuppletie mogen ontvangen.

We kleuren roodhuiderig in de schaduw en alles wordt even kleurrijk bepoederd.

180511 Natural Bridges ligt nog 21mijl verder door de bergen, op en af in de high desert die dus doorlopend veranderd. Bij Natural Bridges zitten we in Pygmy Pines. Hier zijn in de Cedar Mesas verschillende flink lange kloven en rivieren die, wat we eerder zagen bij Horse Shoe en in Mon.Valley en bij Snakeneck, verder hebben gebeeldhouwd in verschillende stadia. Langs de rondweg van 10mijl zijn 3 Bridges van verschillende ouderdom te zien. Die leeftijd is het makkelijks af te lezen aan de breedte en dikte van het ‘brugdek’. De oude Owachomo (Hopi voor Rock Mound[=Woonheuvel]) meet 3m dik bij 9m breed,

de Sipapu (nood verzamelplaats) 16×9

en de Kachina (Onsterfelijken) 28x13m.

Ze hebben Hopi-namen gekregen, hoewel de Anasazi hier van 1050 tot 1300 huisden, waarvan de pueblowoningen (Horse Collar Ruines) met zowel Mesa Verde- als Kayenta-bouwstijlen (rond resp. vierkant) nog goed te zien zijn, van veraf. Goed kijken boven het onderste groen!

Ook de hoogte en spanwijdte van de Bridges zijn indrukwekkend, zeker als je er onder staat.

Owachomo 30x54m, Sipapu 66x81m, Kachina 63x60m. Wij liepen naar Owa, een beste klim.

Opmerkelijk is dat deze bruggen voornamelijk door woest water uitgesleten zijn waaronder de rivieren dus doorlopen/liepen. Ook de ijsvorming in de winter zorgt voor barsten die barsten etc. De post-ijstijd is hier flink te keer gegaan, net als de jaarlijkse moessons en enorme stortbuien en floodings. De Anasazi woonden hier 12000jaar aan de oever, hoog genoeg op en in richels waar ze, rond 1100, hun met stenen opgebouwde muren en met takken de dakbedekking er van plaatsten. Hun droge akkerbouw vond veel hoger plaats met de meeste vochtigheid, boven op de Mesa waar deze richels onderaan te vinden zijn.

We komen er achter dat we een dag achterlopen op schema, rijden dus west terug naar Blanding, en dan weer noord naar Monticelli, langs een aparte Butte,

en dan richting Moab waar we halverwege weer een heen en weer ommetje doen. Naar Needles in het uiterste zuiden van Canyonlands dit keer, een flink end weer, veelbelovende naam maar aan het eind van de Mesa waar we 44mijl bovenop karren is niets meer dan uitzicht aan drie kanten te zien. Beetje zonde….

Terugrijdend passeren we het bordje dat op de heenweg aangaf ‘niet camperen’. Nu dus wel, en dat doen we op het enige stukje plat dat op de hele weg te zien was. Prima overnachtingsstek, pal boven op de Mesa met 360° rondzicht. Wel veel wind!

Morgen het volgende heen en weer ommetje op onze tour de Nord in Utah.

Beestjes en plantjes: Vandaag laten een paar Kalkoengieren en een Buizerd zich goed zien. Veel kleine ‘grasmussen’ vliegen op van de grond waar opvallend veel groene plukjes gras zijn tussen het fijne roodachtige grind en zand. Uiteraard zien we weer wat blommen: bloeiende Claretcup (cactus),

cliff(klif)rose

One Leaf Ash, met bijzondere bladvruchten

Pale Evening Primrose en wat onbekende.

Wat opvalt: Cedar Mesa zandsteen is ouder dan dat van Mon.Valley (Organ Rock Shale), dat ouder is dan de Moenkopie en Chinle formaties. Arches is nog jonger (Entrada zandsteen), hoewel allen deel van het Colorado plateau uitmaken. De namen Bridge en Arche stellen bogen voor die verschillend zijn ontstaat. Bridges zoals boven vermeld, en bij de SnakeNeck en Horse Shoe. Arches meer door sijpelend water, wind en vorst, dus niet door woest stromend water (Monument Valley). Wat al heel lang opvalt is de stevige rukkerige wind die doorlopend overdag aanwezig is tussen de bergketens en in de vlaktes, en al autorijdend soms wat irri is met ook nog trek- en schudwinden, vooral bij deur openen…. Bij Nat Monument werd het licht fel en schel. Het is al jaren geleden dat ik een zonnebril opzette en daar moet wat voor gebeuren. Dit keer werd ik hondsmoe van het kijken en kwam weer eens in Aura (onscherpte).

Al dagen zitten we zonder wifi, cell- en mifibereik. ‘T is niet anders! We zijn overigens door de kids altijd actueel te traceren via onze Spotconnect Satelliet Tracker.

180508 09 Oljata Navajo Nat Monument Valley

180508. Vanaf Trade Post Crossroads rijden we naar Kayenta via Shonto. In Kayenta is een Burger King met koffie en redelijke wifi. Er is een vrij toegankelijk Navajo museum met een paar traditionele woningen, zoals een zweethut, Hogan voor vrouwen en een voor mannen

en de nodige infoborden. Altijd boeiend, en weer zijn er de nodige overeenkomsten met de Hopi te zien.

Na het postkantoor gezocht, gevonden en bezocht te hebben toeren we richting Monument Valley, een Navajo goudmijntje. Onderweg vallen de rotsformaties op waar een aantal Buttes tussen zitten. Vlak voor Mon.V. zijn een aantal grote Buttes te zien, indrukwekkende dingen.

Bij Monument Valley staat een rij auto’s voor het toegangskantoortje, druk dus. De Nationale pas is niet geldig maar per wagen $20 is te doen. Verderop staan op de parkeerplaats twee houten kiosken. Daar kun je een knollen- of 4Wdrive tour nemen. Echte Navajo prijzen, dat wel maar ja, we komen er voor en dus gaan we voor $100pp een 2,5u hotsavontuur morgenochtend om 9u. Wel even rekening houden met het -1u tijdsverschil!

Op het terras voor het Vis.Center staan twee Navajos, een in traditioneel kostuum en de ander niet, hun wat eentonig getrommel en gezang uit te dragen.

Ze staan pal voor een grote Butte zodat het een prachtplaatje is. Er voor staat een tip-mandje, uiteraard. Het Centrum bevat ook een Navajo museum, zodat we weer kunnen bijlezen en kijken.

De campground is prijzig, $40/n, zonder water en electra maar wel goede wifi (vlak bij het kantoortje) en een washroom met te weinig toiletten en douches. Het uitzicht op de bergketens is ruim, en de Buttes staan een stuk dichterbij. Tegen de avond is alles bezet, incl. de vele tentsites. Zelfs de camperplekken naast ons bevatten een tent.

Op de rand van het tentterrein staat een groepje fotografen druk te doen. Er blijken een Navajo krijger

en een drietal squaws in traditionele kledij als model te dienen. Fraaie uitmonstering! Maar als ik een foto wil maken, maken de fotografen herrie: Private! Need permit! Aanstellers, gewoon openbaar vertoon en ik loop niemand in de weg.

Aan de sterrenhemel zijn aanmerkelijk mer sterren te zien dan tot op nu. Mercurius en Venus zijn te zien, maar die zijn zo helder dat ze al voor echt donker zichtbaar zijn. De Andromeda blijkt achter de zon te zitten, en dus niet te zien.

Wat opvalt: opnieuw doet Google moeilijk op de tablet en wil niet doorkoppelen naar het startscherm voor wifi. Op de telefoon en pc gaat dat wel flitsend.

Beestjes en plantjes: ’s avonds vliegt er weer een vleermuis. De Raven maken verschillende geluiden en lijken soms wel gans te willen zijn.

180509. We zijn vroeg op, want we moeten de wagen verplaatsen voordat de 4wdrive begint. De weinige toiletten en douche zijn gelukkig vrij, dus dat schiet op. We zijn mooi op tijd bij het vertrekpunt.

Met gids en nog een passagier hebben we plek zat, heel wat beter dan die van de korte tour die allemaal stampvol zitten. Ze produceren ook hier veel stof, al die wagens en we rijden grotendeels ook de korte route.

De ervaring is meer dan dubbel, en lastig uit te leggen. We rijden door woon- en leefgebied met hun eigen bijzonderheden. De tour besteedt daar weinig aandacht aan. Praten met de chauffeur helpt en goed kijken ook. Dit dorre kurkdroge landschap brengt weinig kruiden voort. De Diné hebben die wel nodig en halen die dus elders. Af en toe loopt er een koe of een paard in zicht. (Goed kijken!)

Eén keer zagen boven op de kale bergtoppen een groep van een dertigtal helderwitte langharige schapen (geiten?) lopen, heel jammer dat de wagen doorreed en niet iets terug wilde. Er leven in dit barre gebied zo’n 14 families van show,

paardverhuur,

veeteelt en sieraden maken en verkopen.

Om hier een plaats af te spreken of te lokaliseren is zonder geolokatie voor ons onmogelijk. De Diné hebben voor elke plek een naam en een verhaal daarbij. Via mondelinge overlevering beklijft dat makkelijker. De namen zijn vaak aan ‘profiles’ (monument) gekoppeld. Elke stuk van een berg, kei, wand, holte, doorgang etc. kan ergens op lijken. Die gelijkenis wordt dan de naam er van, generatie na generatie.

Zo zien en passeren we bijv Dame met kind, Koning op stoel, Linker en Rechter handschoen (want=Mitten),

the 3 Rainsisters,

Olifant, Kameel annex Snoopy, Draak, Opperhoofd, Man on Horse, Big Hogan, Eye, Koe, Bison, Duim, Oor etc. Ook petroglyphen van nb. Anasazi worden zo gebruikt uiteraard.

Op de rommelige plaatsen waar ze wonen staan soms zelfs Hogans en zweethut. Zo alles beleven maakt diepe indruk omdat deze mensen dit nu nog steeds zo intens beleven, incl de stokoude ceremonies die daar bij horen. Voor mij is dit de eerste grote waarde van dit gebied.

Qua landschap maakt niet alleen de uitgestrekte vlaktes met wat bush er op en kale grond ertussen je nog meer onder de indruk, maar juist de Mesas, Buttes en keihopen stellen je voor een raadsel en aan het denken. Het zijn nl rechtopstaande torens waar complete verticale vlakken uitgevallen zijn of afgevallen zijn. Vaak zie je wat er af viel in dezelfde vorm maar in brokken er onder liggen.

De meest bizarre vormen resteren dan.

Maar het gekke is die verticale gelaagdheid. Dit, terwijl het gesteente van het hele Coloradoplateau hier uit zandduinsteen bestaat, dat in horizontale lagen is afgezet. Die moeten dus door plaatrimpelingen omhoog gedrukt en gekanteld zijn zodat ze rechtop staan per rimpel.

Erosie doet dan de rest en dat leidt tot de monumenten die Monument Valley wereldberoemd maken.

Desondanks blijf je met dat dubbele gevoel zitten. Rij je dit gebied niet in, maar langs dan zie de belangrijkste monumenten op enige afstand ook! Met een eigen auto mag je de hele drive rijden, maar niet de verlenging die wij er bij deden. Echter met RV etc. mag en kan het niet want dat ruineert je wagen. Dus ben je min of meer verplicht voor dat totaalgevoel die peperdure 4wheeldrive te doen.

Rijdend over de trail zie je een aantal karakteristieke monumenten telkens opnieuw, want die komen vaker in het blikveld. Anderen vallen niet zo op en vergen meer fantasie om ze als monument ‘die-en-die’ te herkennen, maar zijn qua beeldhouwwerk minder indringend. Prachtige vormen zijn er zat, overal.

Vooral wordt hier duidelijk dat nissen en holtes boven in of aan de zijkant door-eroderen, waarna er een brede rand of boog ontstaat die niet erodeert in hetzelfde tempo en zo een losstaande boog begint te vormen.

Uiteindelijk is het dan een ‘Bridge’.

Al die varianten zijn we tegengekomen, een staaltje natuurlijke beeldhouwkunde in alle facetten in één actueel landschap. Voor mij is dat de tweede grote waarde van Monument Valley. Mar denkt er in grote lijnen ook zo over.

We doen nog één bakkie plus 2 Pecan-taart. Dan rijden we richting Bluff, Goosnecks Stateparc.