Na lekker lang uitslapen pakken we rond 10.30u de townshuttle naar het parc. De eerste zit propvol. In de tweede is net plek om te gaan zitten en daarna loopt die ook meteen propvol. Aangekomen bij het NP waarschuwt de chauffeur dat de lange rij die we zien de wachtrij is voor de parkbusshuttle. Inderdaad staat er vanaf het uitstappunt een lange circelvormige rij naar een lange rij naar de entree waarachter een lange rij naar de parkparking en Vis.Center en daarvandaan een lange rij naar de parkbusshuttlehalte waar onder een overkapping een zigzagrij staat. En dan komt er nog townbus na bus aanrijden, propvol en uitladen maar.
We spreken af het een keer te proberen zolang er beweging in de rij zit. Uiteindelijk zijn we tegen 12.30u in de parkbus. We rijden de hele afstand stroomopwaarts naar het verste punt en dan nog een paar haltes terug. Zo hebben we de hele Canyon gezien, die langs de rivierbedding van de Virgin River loopt. Deze is nu een lieflijk kabbelend stroompje maar is ook de woesteling die de Canyon zo enorm diep heeft uitgesleten. Vanuit de bus wordt het eerste Mule Deer gesignaleerd.
Onze eerste indruk is dat de verpletterende indruk gisteren hier bij lange na niet geëvenaard wordt. Ja, het zijn hoge indrukwekkende steile berghellingen die samen een ong. 300m brede canyon vormen met de rivier en de weg op het laagste nivo.
Maar bijzonder is het niet buiten de overal ruim 300m hoge loodrechte wanden, de rivierbedding en het horizontale waterafwateren met de daarbij behorende bijzondere flora. Af en toe kun je goed zien hoe de druk van de stenen onderliggende lagen laat doorbuigen, barsten en/of uiteenspatten.
We stappen uit en lopen steil omhoog naar Weeping Rock. De rotsen zijn tamelijk poreus, net als veel zandsteen rotsen. Hier echter, zijn veel afvoerkanalen in de rots gevormd, door de horizontale breuken. Er zijn dus veel plaatsen aan de bergwand met zijdelingse ‘bronnen’, waar soms watervallen en nu druipwater uitstroomt.
Daardoor is de rots behoorlijk uitgehold en is er een nis ontstaan. Er hangen tal van planten aan de rotswand. Vanaf de Canyonbodem omhooglopend zien we telkens andere planten die op die hoogte met het daar aanwezige water goed kunnen omgaan. Er staan vaak verduidelijkende bordjes bij waar we ook graag bij stilstaan, waardoor we niet eens echt last van de steile trip hebben. Ook een wildcam staat verdekt opgesteld. De Weeping Rock zelf is een lange en niet al te brede nis die drijfnat is en waar water afstroomt. Het hele traject is tamelijk groen, en je moet je blijven realiseren dat dit toch een desert is. De Prickley Pear- en Beavertail cacti met mooie gele resp. paarse bloemen helpen daarbij. Diverse malen rennen Eekhoorns in het zicht. Daarvan zijn er vele, bijna tam…
Dan pakken we de parkbus weer en gaan naar de Zion Lodge, twee haltes stroomafwaarts. Een geschubde hagedis laat zich goed zien. Daar is ook een hap te halen en dat doen we dan ook. Uiteraard met wachten tot een tafeltje vrijkomt, en intussen ‘order here’ (vrij vlot), ‘pay here’ (idem), ‘pick up here’……. Alles bij elkaar 1.5u wachttijd….
Tegen 16u nemen we de tweede parkbus naar een halte stroomopwaarts, The Grotto. De ‘Grotto’ trail lijkt langs de weg te lopen, dus die willen we niet. De ‘Emerald’ trail loopt hoger en lager pal langs, soms door
de rotswand rechts met de diepte links, en dus langs de rivier stroomafwaarts naar de Lodge. Het is soms wat steil, soms wat smal, altijd wat ongelijk en het uitzicht wisselt fraai. Ook de beplanting houdt ons lekker bezig. Halverwege gaat het pad flink omlaag en langs een natte nis, opnieuw een weeping-rock.
Het water plonst hier in een watertje dat ‘Emerald pond’ heet. We zien weinig van het kleurgehalte, dus…het zal wel… Bijna aan het eind laten twee jonge mannen Mule Deer met klein nog met huid bedekt gewei zich rustig zien, vlak langs het pad en vlak bij de rivier.
We nemen de bus stroomopwaarts, omdat daar nog maar weinig mensen in gaan om deze tijd, en laten ons lekker rondrijden. Uiteindelijk kom je zo ook bij het beginpunt, het Visit. C. Onderweg stond nog een Mule Deer bij een van de stops. We kunnen flink doorlopen naar de flinke wachtrij voor de townbus, maar de derde heeft ‘al’ plaats voor ons.
Bij het uitstappen stappen we meteen een restaurant binnen voor gehakt en forel. We mogen eerst niet buiten zitten, ‘4p tafel mijnheer’! Aan de andere kant is wel een 2p-tafeltje, aan de parking. Vooruit dan maar, de doorlopend heen en weer vliegende Hummingbirds (kolibries) maken het deels goed,
de hap voor de rest. Op de rekening staat ongevraagd maar keurig verteld 18% service berekend ….. moet je niet doen bij ons…… We laten het schrappen en schrijven naderhand een tip bij op het Revolutcreditcardafrekeningformulier. Dan is het weer donker. Morgen vroeg op …. Memorial Day….!
Plantjes: Box Elder, Hackberry, Sand Sage Brush, Three Leaved Sumac, Gambles Oak, Big Tooth Maple, Velvet Ash. Scouring Rush, Maidenhair Fern, Canyon Wild Grape, Golden Columbine,
Sacred Datura, Palmer’s Penstemon, White Thorougwort, Nuttal Gilia, Utah Daisy (Aster), Hopi Blanket Flower, Shooting Star/ Firecracker,
Cardinal Monkey Flower.
Nb. De filmpjes laat ik nog even in Dropbox staan, maar haal ik al snel weer daar weg. Ze nemen te veel ruimte in, helaas.
180528. Vanochtend moesten we al 8.45u opdraven bij de bus voor de Guided Tour. Rancher Gretchen deed het alleraardigst, beetje te Amerikaans met haar Oh’s, Awsome’s etc. plus haar op kinderen (Amerikanen dus) gerichte vragen ‘What do you feel the best ….’, etc. Het verhaal had helemaal geen busrit nodig, zo algemeen en onspecifiek des Zions, over eerste bewoning, bisons, recreatie e.d. Niettemin zagen we een omlaagstromend beekje met weelderig groen dat waterval werd genoemd, maar het niet is. Ook is het verhaal over de boomkabelbaan, waarvan het raamwerk nog op de bergtop staat, best aardig. Dat de Desert Bighorn Sheep helemaal niet van deze kale steile bergwanden houden, maar zich elders ophouden, hadden we zelf kijkend ook al door.
We gingen niet mee terug, vanuit het verste punt maar liepen meteen de Rivertrail. Aan het eind van de vallei, bovenstrooms, vernauwt deze zich en lijken de rotsen een volmaakt Amfitheater te vormen.
De weg stopt daar dan ook, en de bussen rijden terug. Alleen de Virgin River moet natuurlijk nog ergens vandaan komen, en de loop er van is alleen nog lopend te volgen tot je er doorheen moet voor weer een vervolg. Die hike is net zo druk als de Efteling, maar in ons tempo kijkend naar elk detail is het net of iedereen al voorbij is. In de watertjes die naar de rivier lopen is kikkervisachtig snel wegschietend waterwild te zien. Een paar Raven doen aan steenhoppen om iets mee te kunnen pikken. Kalkoengieren houden het van boven in de gaten.
Bovenstrooms lopend, lopen we langs de rivier waar dat kan. Vervolgens voegen we ons in het voetgangersverkeer op het slingerpad omhoog. Een flink aantal plantjes, ook anderen dan gisteren, doet ons stoppen, kijken, fotoën etc. Heel bijzonder is de ontdekking van een Salomonszegel die in flinke aantallen schaduwlievend stond te zijn; we zijn er van overtuigd dat het een Orchidee is….
Verderop zien we echte Orchideeen. De lange lijst van gisteren vindt uitbreiding, leuk!!
Eenmaal terug, beneden, pakken we de bus naar de Lodge voor de broodnodige doubleconeicecream. Dan pakken we de leegste bus, dus omhoog en weer terug tot het Vis.C. Daar laat Mar de Ranger ruim een half uur zweten op haar TellTheTouristTheNames examen.
Ik ben het zat en skip de Archeological trail. We nemen de 2e en dus niet volle Townshuttle en zijn in een paar minuten op de campground. Het bloghuiswerk is dan de eerste klus. Te veel om anders te vergeten.
Beestjes: Een rups probeerde te leren zwemmen tegen de vochtige wanden op. Een enkele Wikd Turkey (Kalkoen) zat in de bosjes tijdens de Guide Tour. Uiteraard lieten enkele Mule Deer zich zien. Ook Kalkoengieren, Zwaluwen en prachtig klein vliegend grut, vogels en vlinders, verscheen ten tonele, maar verdween voor determinatie al weer.
Plantjes: Helleborine (Orchidee),
False Salomon Seal (Lelie), Watercrest, Blue Flax, Arizona Fistel, Western Columbine, Oregan Vine met bessen, White Shooting Star.
zwerfuil 