We rijden van Monument Valley noordwaarts en zijn meteen in Utah. De naam Utah komt van de indianenstam Ute. De klok is een uur verder dan in Arizona en gelijk aan de tijd in het Navajo gebied. Er staat ons 33mijl te verrijden. Het landschap is eentonig high desert, grijs. Eerst passeren we de Buttes die we deels ook vanochtend zagen. Dan naderen we de San Juan rivier die voor het nodige vocht en groen zorgt hier en daar, dan weer dalend en dan weer stijgend. Na een 10% daling en scherpe bocht rijden we over de brug over deze rivier en slaan we linksaf naar de Goosenecks; telkens een stevige ong. 80mijl heen en weer omweg en de eerste van de serie met Natural Bridges, Needles (Canyonlands Z) en Dead Horse (Cany.lands N). Maar eerst Goosenecks.
Hier wordt alles wat roder, rotsen en bodem.
Net als in Monument Valley is de bodem hier opgetild en opgevouwen (anticlines) en ingedrukt (synclines). Een viertal vulkanen droegen ook hun gesteente bij. De meanderende San Juan rivier heeft, net als de Colorado, in miljoenen jaren een diep ravijn uitgesleten in het gebergte en doet 6 mijl over hemelsbreed 1,5mijl. In het Goosenecks State Parc is er van alles van te zien. Wij zijn er maar even, om naar het aparte fenomeen van 3 naast elkaar liggen meanders te kijken.
Wat ons betreft is Snake Canyon (of : Anhinga [slangehals {vogel}] Canyon) een betere naam, want veel gansachtigs zien we er niet echt in. Het is een bijzonder gezicht en indrukwekkender dan de Horseshoe Bend. We rijden ze dus in de goede volgorde!
Terugrijdend moeten we even goed op letten dat we niet de very scenic Mogi Ducway 261 nemen, steil, bochtig, zigzag, grind etc. Wel de kortste weg en mogelijk heel fraai. Niettemin rijden we die afslag voorbij om de wagen te sparen. Daar worden we voor beloond doordat een Coyote net daar oversteekt waar wij heen rijden. We volgen hem kort in de bush en wensen hem het beste.
We gaan weer noord, maar eerst gaan we nog iets terug richting Mexican Hat (de daar genomen foto moet over). Dat dorpje is genoemd naar een aparte rotsformatie met verschillende capstones, lijkend op een…. idd!
Twee andere lijken op Chinese Hats. We zien ook wat groen wat op water duidt. En de rotsen hier hebben een zigzagvorm waardoor de gekleurde gelaagdheid er van vraagt om een plaatje.
Dan hebben we trek maar in Bluff is niets te vinden en we rijden door naar Blanting, iets verder dan onze route aangeeft. Niettemin vinden we daar op goed geluk een Inn met prima hap.
Dan weer een stukje terug en afslaan naar het westen voor de tweede heen en weer omweg. De bergen worden hoger, de weg steiler en bochtiger en de wind rukkiger. Na een aantal ups en downs zien we halverwege Blanding en Nat.Bridges in een dal (Arches&Combes Wash Canyon) wat groen en een aantal witte bakken daar tussen. Afremmend en kijkend zien we al ras dat daar een prima overnachtingsplek is. Het is een BLM (Bureau Land Management) gebiedje waar gratis overnacht mag worden. Tussen de groene Cottonwood bomen is een mooi plekje naast en iets verder dan twee campers.
Iets verder staan er nog een paar. Het lanterfanten begint. Het leuteren met de alleraardigste burenfamilie met twee hondjes ook.
Wat vandaag opvalt: de buurtjes op de overnachtingsplek vertellen over de diverse Dwellings (rotswoningen, pueblo’s) die in dit gebied te vinden moeten zijn. Nieuw voor ons… boeiend.. hoe komen we daar…
Plantjes en Beestjes: Een aantal vogeltjes vliegt in de rondte bij ons overnachtingsstekkie. Eén heeft een grijzige bovenkant maar knalgoudgele onderbuik en pikzwarte onderstaart, Vliegenvanger? Pal voor onze voeten tippelt een grijs musachtig vogeltje met piepklein zwart maskertje. In het schemer verschijnen al snel de Vleermuizen. In het donker roepen een stel ?? elkaar met een tokkend owwelho geluid, Quails?! Uiltjes?
Ik kan ze niet meer zo snel even proberen te identificeren sinds Audubon alleen online nog foto’s toont en ruim 1GB primair geheugen inneemt.
180510. Onze stek met de enige bruikbare schaduwgevende Cotton Tree bevalt zodanig tussen het groen in deze feitelijke Oase met flink wat wind, dat we hier spontaan een dagje lanterfanten inlassen. Daar worden we ruiterlijk voor beloond zodat we gedurende de dag een riante roodroze zandsuppletie mogen ontvangen.
We kleuren roodhuiderig in de schaduw en alles wordt even kleurrijk bepoederd.
180511 Natural Bridges ligt nog 21mijl verder door de bergen, op en af in de high desert die dus doorlopend veranderd. Bij Natural Bridges zitten we in Pygmy Pines. Hier zijn in de Cedar Mesas verschillende flink lange kloven en rivieren die, wat we eerder zagen bij Horse Shoe en in Mon.Valley en bij Snakeneck, verder hebben gebeeldhouwd in verschillende stadia. Langs de rondweg van 10mijl zijn 3 Bridges van verschillende ouderdom te zien. Die leeftijd is het makkelijks af te lezen aan de breedte en dikte van het ‘brugdek’. De oude Owachomo (Hopi voor Rock Mound[=Woonheuvel]) meet 3m dik bij 9m breed,
de Sipapu (nood verzamelplaats) 16×9
en de Kachina (Onsterfelijken) 28x13m.
Ze hebben Hopi-namen gekregen, hoewel de Anasazi hier van 1050 tot 1300 huisden, waarvan de pueblowoningen (Horse Collar Ruines) met zowel Mesa Verde- als Kayenta-bouwstijlen (rond resp. vierkant) nog goed te zien zijn, van veraf. Goed kijken boven het onderste groen!
Ook de hoogte en spanwijdte van de Bridges zijn indrukwekkend, zeker als je er onder staat.
Owachomo 30x54m, Sipapu 66x81m, Kachina 63x60m. Wij liepen naar Owa, een beste klim.
Opmerkelijk is dat deze bruggen voornamelijk door woest water uitgesleten zijn waaronder de rivieren dus doorlopen/liepen. Ook de ijsvorming in de winter zorgt voor barsten die barsten etc. De post-ijstijd is hier flink te keer gegaan, net als de jaarlijkse moessons en enorme stortbuien en floodings. De Anasazi woonden hier 12000jaar aan de oever, hoog genoeg op en in richels waar ze, rond 1100, hun met stenen opgebouwde muren en met takken de dakbedekking er van plaatsten. Hun droge akkerbouw vond veel hoger plaats met de meeste vochtigheid, boven op de Mesa waar deze richels onderaan te vinden zijn.
We komen er achter dat we een dag achterlopen op schema, rijden dus west terug naar Blanding, en dan weer noord naar Monticelli, langs een aparte Butte,
en dan richting Moab waar we halverwege weer een heen en weer ommetje doen. Naar Needles in het uiterste zuiden van Canyonlands dit keer, een flink end weer, veelbelovende naam maar aan het eind van de Mesa waar we 44mijl bovenop karren is niets meer dan uitzicht aan drie kanten te zien. Beetje zonde….
Terugrijdend passeren we het bordje dat op de heenweg aangaf ‘niet camperen’. Nu dus wel, en dat doen we op het enige stukje plat dat op de hele weg te zien was. Prima overnachtingsstek, pal boven op de Mesa met 360° rondzicht. Wel veel wind!
Morgen het volgende heen en weer ommetje op onze tour de Nord in Utah.
Beestjes en plantjes: Vandaag laten een paar Kalkoengieren en een Buizerd zich goed zien. Veel kleine ‘grasmussen’ vliegen op van de grond waar opvallend veel groene plukjes gras zijn tussen het fijne roodachtige grind en zand. Uiteraard zien we weer wat blommen: bloeiende Claretcup (cactus),
cliff(klif)rose
One Leaf Ash, met bijzondere bladvruchten
Pale Evening Primrose en wat onbekende.
Wat opvalt: Cedar Mesa zandsteen is ouder dan dat van Mon.Valley (Organ Rock Shale), dat ouder is dan de Moenkopie en Chinle formaties. Arches is nog jonger (Entrada zandsteen), hoewel allen deel van het Colorado plateau uitmaken. De namen Bridge en Arche stellen bogen voor die verschillend zijn ontstaat. Bridges zoals boven vermeld, en bij de SnakeNeck en Horse Shoe. Arches meer door sijpelend water, wind en vorst, dus niet door woest stromend water (Monument Valley). Wat al heel lang opvalt is de stevige rukkerige wind die doorlopend overdag aanwezig is tussen de bergketens en in de vlaktes, en al autorijdend soms wat irri is met ook nog trek- en schudwinden, vooral bij deur openen…. Bij Nat Monument werd het licht fel en schel. Het is al jaren geleden dat ik een zonnebril opzette en daar moet wat voor gebeuren. Dit keer werd ik hondsmoe van het kijken en kwam weer eens in Aura (onscherpte).
Al dagen zitten we zonder wifi, cell- en mifibereik. ‘T is niet anders! We zijn overigens door de kids altijd actueel te traceren via onze Spotconnect Satelliet Tracker.
zwerfuil 